فساد؛ عنصر تفکیک‌ناپذیر از هویت حاکمیت!/ نگاه
روشنفکر/ «احمد توکلی» نماینده اصولگرای مجلس، اخیرا عنوان کرده است: «فساد هر حکومتی را ساقط می‌کند و این مسئله فقط مربوط به جمهوری اسلامی نیست… اگر با فساد مبارزه نکنیم حتما جمهوری اسلامی را ساقط می‌سازد.»
وی در بخشی دیگر از سخنان خود می گوید:«فساد سیستمی زمانی ایجاد می شود که گلبول‌های سفید دچار مشکل بشوند، درنتیجه با هرگونه فشار بدن هم دچار مشکل می‌شود؛ وقتی که دستگاه‌های مسئول حفاظت سیستم، خود به درجاتی گرفتار فساد بشوند آغازی برای فساد سیستمی است.»
با این تفاسیر و بنابر اعتراف این نماینده مجلس و صدها کارشناس و استاد دانشگاه، باید اذعان کرد که فساد سازمان یافته و رسوب کرده در تک تک سلول‌های دستگاهای اجرایی و… و حکومتی، پدیده‌ای است که در طول تاریخ ایران کم سابقه بوده و حتی از عهد ناصری در دوره قاجاریه نیز پیشی گرفته است!
فریدون خاوند اقتصاددان ایرانی درباره‌ی عمق فساد اقتصادی در ایران کنونی می‌نویسد:«آیا فساد در نظام ولایت فقیه گسترده تر از مثلا دوران ناصری است؟ در عوض با اطمینان می‌توان گفت که در هیچ دوره ای به اندازه امروز «دریافت» یا «ادراک» فساد در جامعه ایرانی در سطحی چنین بالا نبوده، به این معنا که بخش بسیار بزرگ تری از ایرانیان (مثلا در مقایسه با دوران مشروطه) از این که در کشور آنها قدرت سیاسی برای دستیابی به امتیاز های مادی و منافع شخص مورد استفاده قرار می گیرد، رنج می برند و رنج آنها بیشتر می شود وقتی می بینند که نهاد‌های کشور نیز در وضعیتی نیستند که بتوانند شهروندان را در برابر چنین آفتی محافظت کنند.»
این در حالی است که خود نهاد‌های حکومتی و دولتی بطور مستقیم و غیرمستقیم در ارگانیزه کردن فساد، بیش از هر قشر دیگری نقش داشته‌اند و شخص توکلی به عنوان نماینده مجلس نیز بی‌تقصیر در این فرایند نیست. اساسا نهاد‌های تصمیم گیرنده در امور اقتصاد و معیشت مردم، خود از بانیان اصلی این رویکرد هستند.
با این وجود این سیستم چنان در فساد غرق گشته که ماهرترین کارشناسان بین‌المللی نمی‌توانند، کالبد در حال موت این سیستم فاسد را نجات دهند.
گسترش فساد سازمان‌یافته که از آغاز انقلاب به تدریج به عمق خود تعریف بخشیده، چنان در زیر پوست حاکمان جاخوش کرده که دیگر نمی‌توانند هویت خود را از آن متمایز نمایند.
اما آنچه مسلم است؛ فساد اقتصادی، استبداد مذهبی و…و سیاسی از جمله عواملی هستند که دیر یا زود بنیان‌های این سیستم را فروخواهند پاشید و اگر واقع‌گرایانه به این روند بنگریم، متوجه این نکته خواهیم شد که: جز فروپاشی این سیستم سیاسی- مذهبی، راهی برای مردم ایران جهت برون رفت از این شرایط وجود نداشته و ندارد.
