روشنفکر/ «الکساندر ولیوس» یک روزنامهنگار یونانی است. او پس از یک سال مبارزه با سرطان و ناامیدی از درمان، تصمیم گرفته است با اوتانازی (به اختیار خودش) به زندگی خود پایان بدهد. او درباره این تصمیم با یورونیوز گفتگویی انجام داده است که در رسانههای یونان و فضای مجازی سروصدای زیادی به پا کرده است. تارنمای روشنفکر این گفتگوی کوتاه را بصورت نوشتاری درآورده و آن را به حضورتان تقدیم میکند.
به نظرم هرانسانی حق دارد مرگ باعزت داشته باشد هیچ انسانی را نباید مثل یک تکه گوشت روی تخت بیمارستان رها کرد، بطوریکه دوستان نزدیکش او را نشناسند. فکر اینکه میتوانم با اوتانازی در زوریخ خلاص شوم، مرا نجات داد.
تصور اینکه جسمی باشد که به من خیانت کرده است آزار دهنده است و باعث ناامیدی من میشود.
فکر اوتانازی به من کمک کرد که از وحشت و بیم و ناامیدی نجات پیدا کنم، فرصتی برای جنگیدن داشته باشم و چیزها را منطقی ترببینم.
ترجیح می دهم آرام و مطمئن بمانم تا بهتر بتوانم از نظر روحی و اخلاقی خودم را آماده مواجه با آن کنم. منظورم مواجه با مرگ نیست, چون مرگ را پذیرفتهام، به نظرم شبیه سایه است. وحشتآورتر این واقعیت است که از من هیچ نمی ماند.
کسی که حق داشته باشد مرگش را انتخاب کند به احتمال زیاد در زندگی خواستار آزادهای بیشتری خواهد بود.
ترسم از این است که مرگ مرا غافلگیر کند قبل از اینکه من آن را غافلگیر کنم.
پسرم بیست سال دارد و نسبت به مشکل من با آرامش برخورد میکند، دخترم که شش سال و نیم دارد باید در آینده با مشکل از دست دادن من روبرو شود، او الان چیزی نمی فهمد.
چیزهایی از خود بجا خواهم گذاشت(ویدئو، مقاله، کتاب) که به پسرم امکان میدهد تا با من صحبت کند و به دخترم نیز امکان میدهد که بفهمد پدرش چه جور آدمی بوده، پدری که وقتی خیلی کوچک بود از دنیا رفته است.
تنها به یک دلیل میخواهم که دفن شوم، به این دلیل که دخترم امکان دیدن من را داشته باشد. به جز این درخواست دیگری ندارم در غیر اینصورت ترجیح می دادم تا سوزانده شوم.