وقتی جنایتکاران تقدیس می شوند!/ نگاه/ روشنفکر

روشنفکر/ در روزهای اخیر، یک گزارش تصویری عجیب ولی واقعی در «بی بی سی» فارسی، پخش شد که نشان می داد چطور مردم محروم و ناآگاه یکی از مناطق دور افتاده افغانستان،به زیارت قبور تروریست های «طالبان» و «القاعده» می روند و آنان را به مثابه افراد مقدس دینی، مورد زیارت و احترام قرار می دهند.

تقدیس اشخاص ازجمله، شیوخ مذهبی و…و عرفا و حتی برخی از شعرا در منطقه خاورمیانه چیز تازه ای نیست . ما در طول تاریخ و حتی در دوره معاصر نیز شاهد چنین رویکردهایی بوده و هستیم.«شیخ زاهد گیلانی»، «مولوی»و…و «عطار نیشابوری»، از این دسته شخصیت هایی هستند که به خاطر فضایل اخلاقی، شعر، عرفان و مسایل اینچنینی، جنبه تقدیس به خود گرفته اند. مساله وقتی بغرنج می شود که مشتی تروریست آن هم در عصر رسانه و ارتباطات که جزئیات رفتار و اعمال آدمی مو به مو ثبت می گردد، شامل این مزیت شده اند، آن هم درست در همسایگی کشورمان.

زیاد تعجعب نکنید! در همین کشور هشتاد میلیونی ایران، با این همه ادعا، هنوز هستند کسانی که به جنایت و جنایتکار، ابعاد و محتوای مقدس می دهند.

«روح الله خمینی»، بنیانگذار جمهوری اسلامی که دوران زمامداری اش از خونبارترین صفحات تاریخ  سیاسی- اجتماعی ایران در طول تاریخ می باشد، درست در همین راستا به شخصی مقدس تبدیل شد،محل دفن او اکنون به بزرگترین آرامگاه جهان تبدیل گشته است.سالانه هزاران نفر از گوشه و کنار ایران،خودرا به ضریح طلایی او، جهت زیارت و سیاحت می رسانند!

این در حالی است که  اگر بخواهیم دو شخصیت بی رحم و خونخوار تاریخ ایران را در کمی بیش از دو قرن اخیر،تا به اکنون، مورد بررسی قرار دهیم، قطعا آن دو، کسانی نیستند جز «آقامحمدخان قاجار» و «روح الله خمینی».

با استناد به اسناد تاریخی،بعدازقتل عام بی رحمانه جمع کثیری از مردم ایران،توسط آقا محمد خان قاجار،وسعت و عمق کشتاری که به رهبری «روح الله خمینی» و یارانش در ایران معاصر صورت گرفت، بی سابقه بوده است. جای تاسف دارد که این کشتار بی سابقه،درجلوی چشمان دنیا و درحضور ابزارهای اطلاع رسانی متنوع و امکانات متعدد سمعی و بصری،رخ داد.

به راستی نقطه اشتراک تقدیس قبور اعضای «القاعده» و «روح الله خمینی» چیست؟ آیا جنایت و کشتار هدفمند، برجسته ترین نقطه مشترک آنان برای تبدیل به امری مقدس نیستند؟

قطعا بذر تقدیس گرایی تنها در زمین مستعد ناآگاهی رشد و ریشه می دواند و هستند هنوز آدم هایی که استعداد پرورش چنین بذری را در اذهان خود دارند. ناگفته نماند نگرش مذهبی به «خود» و پدیده های بیرون از «خود»، همراه با ناآگاهی و نیز سواستفاده قدرتمندان همچون نهاد روحانیت و سیاستمداران، از مهمترین عوامل ماندگاری چنین رویکردهایی هستند. و ما برای رهایی از این وضعیت، راهی نداریم جز اینکه نوک پیکان خود را به سوی ناآگاهی، مروجان و دمندگان آن، نشانه گیریم.

تهیه شده در گروه «نگاه» روشنفکر